Blog

VOORUIT

Ik keek laatst naar Sterren op het Doek waar Frank Boeijen te gast was. Ik luister graag naar de muziek van hem. Mooie teksten, mooie stem. Ik vind het een bijzondere man. Toen mijn partner en ik zes jaar geleden trouwden hebben wij in onze trouwkaart een tekst van Frank Boeijen gezet. Twee maanden voordat wij zouden trouwen, kwam Frank Boeijen naar de Schouwburg om op te treden. Na het optreden, in de foyer, vroeg ik zijn handtekening voor in onze trouwkaart. Thuis deed mijn pen het nog, op het bewuste moment weigerde mijn pen. Gelukkig had Frank zelf een pen voor de pak. Mooi moment.

Terug naar Sterren op het Doek. Frank Boeijen vertelt over zijn jeugd, als jongste kind van 10 kinderen. Over zijn moeder, over zijn succes als zanger en liedjesschrijver. Dan heeft hij het over een burn-out. Zoals hij zelf zegt: ‘een woord wat vroeger nog niet bestond’ . Doordat hij contracten aanging, stond zijn agenda een jaar van te voren helemaal vol met optredens. 20 gezinnen waren financieel van hem afhankelijk vertelde hij. Hij was ‘op’ zogezegd. Dus wat deed hij op een bepaald moment: hij stopte met zijn groep. De Frank Boeijen Groep. Hij ging solo verder als Frank Boeijen. Dat leverde hem weer zijn vrijheid op.

De omstandigheden dwingen je soms om te stoppen: omdat je jezelf bent kwijtgeraakt of omdat je ziek bent geworden bijvoorbeeld. 

Waar ga jij mee stoppen om weer vooruit te kunnen?

—————————

SPIJKERBROEK

Een tijd geleden hielp ik een oud cliënt met haar presentatie voor haar werk. Het ging over hooggevoeligheid, de tijd waarin we nu leven en wat dat met iemand doet. Thuiswerken lijkt de norm (voor de één een hel, voor de ander een zegen) en winkelen gebeurd op afspraak. Dat deed mij denken aan mijn eigen winkelafspraak. Na mijn bevalling zocht ik een geschikte spijkerbroek. Dit was op afspraak; ik had om 14.30 een date met Jeans Inn. Ik kreeg een half uur de tijd om de meest ultieme spijkerbroek te vinden. Nu zullen er mannen zijn die denken: prima toch, binnen 10 minuten heb ik de geschikte spijkerbroek en ik neem er direct 3 mee. Ik had ietsje langer nodig. Na ruim een uur stond ik buiten na 12 (!!) spijkerbroeken gepast te hebben, maar gelukkig had ik er 1 gevonden!

Op afspraak een winkel in, wie had dat kunnen denken. Ik heb al verschillende spannende dates gehoord: een date met de Blokker. Een date met de HEMA. Sommige durfals hebben zelfs 2 dates op een middag: met de Blokker én de HEMA! Wauw! Nu zou je denken: heerlijk toch, bijna alleen in de winkel, lekker rondwandelen en passen zonder teveel mensen. Aanvankelijk leek dat ook zo, toen er inmiddels 3 pashokjes bezet waren met allemaal vrouwen die de meest geschikte spijkerbroek moesten hebben. Tja, dan weet je het wel. De verkoopster had het belachelijk druk, want zij mocht maar met 1 collega in de winkel staan. Regels, regels, regels. 

Over een paar weken kunnen we hopelijk weer normaal naar de winkel zonder afspraak en normaal op een terras zitten voor een kop koffie. Proost alvast!

———————————————

WAT EEN JAAR

Op de valreep van dit jaar toch nog een blog! Wat is dit een bijzonder jaar geweest in alle opzichten.

In januari vierde ik mijn jubileum. Praktijk Paloma bestond 1 jaar. Wat een mijlpaal. Vrij snel daarna, in februari, overleed mijn schoonmoeder. Een verdrietige periode. In maart brak corona uit, een onzekere tijd brak aan. Voor heel veel mensen, op gezondheidsvlak, maar ook op economisch en sociaal vlak. De praktijk lag toen een paar maanden stil. Ik was op dat moment 5 maanden in verwachting. Toen ik weer open mocht met de praktijk, was het moment daar om met zwangerschapsverlof gegaan. We hebben de keuze gemaakt om te verhuizen en ons huis te koop gezet.

In juli is onze dochter geboren en is ons huis snel verkocht. Een nieuwe woning liet nog even op zich wachten. Nu hebben we inmiddels een nieuwe woning gekocht waar we in maart 2021 gaan wonen en waar ik mijn praktijk weer zal opstarten. Dit keer op de begane grond, wat voor mij een wens was om werk en privé zo te scheiden. Een nieuwe bijzondere tijd zal aanbreken in 2021. Een jaar met hoop en vertrouwen. We laten 2020 achter ons. Een jaar waarin ontzettend veel gebeurd is. Een jaar waar ieder zo z’n eigen herinneringen aan heeft. 

Ik wens iedereen een mooi nieuw jaar toe, een jaar waarin je wensen en dromen uit mogen komen. 

——

 

Jubileum

Hiep, hiep hoeraa… Vandaag, 28 januari 2020, bestaat Praktijk Paloma precies 1 jaar!

Wat is er veel gebeurd afgelopen jaar: de allereerste klant die nog op mijn netvlies staat (en waar ik nog af en toe contact mee heb), klanten die het bijna allemaal spannend vinden om hun verandering in gang te zetten, het leren kennen van het ondernemerschap (wat dus ook betekent om een rekening te durven sturen als iemand niet op consult verschijnt), maar ook klanten die ik heb doorgestuurd naar de huisarts, omdat ze daar beter af waren en klanten die (nog) geen knopen door durven te hakken en hierdoor niet verder kwamen. 

Ik ben begonnen met gespreksconsulten en na een half jaar ben ik Bach bloesemtherapie erbij gaan doen. Bach bloesems zijn druppels op natuurlijke basis die je emoties een positieve boost geven, zodat je weer kan leven zoals jij dat wil. Wat een voldoening om de praktijk hiermee uit te breiden en gesprekken af te kunnen wisselen met druppels om zo de klant beter te kunnen ondersteunen. Alles in het kader van hooggevoeligheid en ervoor te zorgen dat iemand met meer zelfvertrouwen en positiviteit de deur uitgaat. Wat heb ik bijzondere dingen zien gebeuren. 

Ik ben gedurende het afgelopen jaar me steeds meer gaan richten op mensen met hun hooggevoeligheid. Zelfvertrouwen en positiviteit staan bij mij hoog in het vaandel. Ook besteed ik veel aandacht aan ontspanning en het leren kennen en aangeven van grenzen. Ik heb gemerkt dat veel mensen het spannend vinden om hun grens aan te geven naar de buitenwereld. Wat een overwinning wanneer het dan toch lukt en wat een ander leven er dan ineens opduikt… Zo mooi om te zien. Ja, het is dus mogelijk om een leven te leiden wat bij je past, zonder schuldgevoel… Je bent het waard om te leven zoals jij wil en op jouw voorwaarden. 

—-

Zingeving

Wat geeft zin aan jouw leven? Wat past bij jou? Waarvoor ben jij in de wieg gelegd? Deze vraag over zingeving is een veelgestelde, maar is vaak niet zo makkelijk te beantwoorden. Voor mij is het inmiddels een makkelijke vraag en ik ben blij dat ik het antwoord eindelijk gevonden heb, na een wat onrustig pad mag ik wel stellen. Mijn eigen praktijk opstarten is toch wel het meest positieve geweest, waar ik zoveel voldoening uithaal. Wat weer resulteert in een positiever en vrolijker mens en een zekere vorm van rust. Ik ben niet meer zoekende. Voor mij lijkt het leven nu eindelijk te kloppen.

Laten we eerst eens kijken wat zingeving precies inhoudt. Zingeving hangt samen met persoonlijke groei. Durf je te twijfelen, durf je stappen te zetten ook als je nog niet weet hoe dat voor je gaat uitpakken? Veel mensen houden vast bij het oude. Ze willen wel iets anders, maar door angst blokkeren ze. Vooral geld en het uitoefenen van controle speelt een belangrijke rol. Ook omgeving speelt een grote rol. Wanneer je eindelijk zover bent om stappen te zetten hoor je om je heen: “zou je dat nu wel doen?” Pas op dat je deze angst niet overneemt. Dit is de angst van een ander die moeite heeft met stappen zetten. Laat deze dan ook vooral daar. 

Wat vaak helpt is het doen van onderzoek. Alleen jij bent de expert van jouw leven. Alleen jij kent (en soms de partner 😉 ) de getallen van het huishoudboekje. Stel dat je twijfelt over een baan die minder geld oplevert, maar die je wel meer levensplezier en vrolijkheid geeft: bekijk eens wat het doet met je rekening. Kan je nog steeds fijn leven als je creatief met je geld omgaat of moet je direct kleiner gaan wonen (en zou dat erg zijn)? Wat zou er gebeuren met jou als persoon als je de dingen zou doen die bij jou passen en waar je blij van wordt. Een baan die bij je past en waar je een glimlach van op je gezicht krijgt. Of een baan met leuke collega’s waar de sfeer gezellig is en iedereen er 100% voor gaat. Of eindelijk die schilderscursus gaan volgen die je al zo graag wil gaan doen, maar steeds voor je uit schuift. 

Onderzoek eens waar jij echt warm voor loopt. Misschien kom je er wel achter dat het leven goed is zoals het is en er niks veranderd hoeft te worden. Ook dat kan een onrust wegnemen en je extra gaat waarderen wat je hebt.   

Vertrouwen, gedegen onderzoek en doorzettingsvermogen helpen je verder op je pad. Laat angst vooral bij anderen en trek je dit niet aan. Angst gaat je niet verder helpen, maar blokkeert je juist. Zoals al eerder aangegeven: jij weet het beste hoe jij je voelt. Een ander niet, een ander ziet jou van een afstandje, maar kent niet jouw diepste zielenroerselen. Sterker nog: vaak weet de partner dit ook niet. Ga eens onderzoeken wat jou blij maakt, waar jij goed in bent, wat jouw leven zin geeft. Alleen jij kan deze vragen beantwoorden, het maakt niet uit wat een ander daarvan vindt. Ik wens je veel plezier bij deze ontdekking en bij je te zetten stappen. 

—–

Het einde der tijden

Het einde der tijden… daar lijkt het wel op de laatste weken van het jaar. Wellicht dat je zelf nog Kerstvakantie hebt, dus dit is je laatste werkweek waarin ALLES af moet. Een nieuw jaar bestaat niet meer, nee alles moet deze week af.

Dit zou juist een fijne tijd moeten zijn, om terug te blikken op het afgelopen jaar. Waar ben je trots op? Wat zijn er voor leuke dingen gebeurd afgelopen jaar? En wat wil je graag afsluiten? Waar ga je aankomend jaar meer tijd aan besteden?

Helaas kom je aan dit soort vraagstukken niet toe. Je werkt je het leplazarus om al je werk nog af te ronden, voordat je de deur achter je dichttrekt op je werk. Je werkt zelfs nog langer door, maar dan zit je gelukkig wel met een gerust hart aan het Kerstdiner (nou ja, gerust hart, eigenlijk nog best gestrest omdat je nog 3 hartige taarten moest bakken) en kan je trots zijn op jouw afgeleverde werk.

Totdat je in het nieuwe jaar weer terugkomt op je werk. Je komt erachter dat er niks met jouw noeste arbeid is gedaan. Degene die er een klap op moest geven is zelf ook 2 weken met vakantie geweest en heeft daar echt geen tijd voor gehad hoor. Ook de administratie die jouw brieven zou versturen heeft het zo druk gehad, dat ze niet aan jouw werk zijn toegekomen.

Al het werk waar jij zo druk mee bent geweest en zelfs slapeloze nachten van hebt gehad, had gewoon in het nieuwe jaar gedaan kunnen worden. Ongelofelijk…Hoe vaak mij dit is gebeurd toen ik nog in loondienst werkte. En ik niet alleen, mijn toenmalige collega’s hadden er ook last van. Ieder jaar trappen we er weer massaal in met z’n allen… Sterkte iedereen!

Ik wens jullie allemaal welverdiende, fijne feestdagen toe! De praktijk is gesloten van 23 december 2019 tot en met 3 januari 2020.

—

Zwarte Vrijdag

Ben jij het al zat die schreeuwerige reclame of zit je verlekkerd de koopjes af te struinen?

Je kan geen krantje of folder openslaan of de zwarte pagina’s komen je tegemoet. Black Friday. Zogenaamde koopjes waar mensen warm voor lopen om naar winkel of webshop af te reizen om een ‘goedkoop’ item te scoren.

Vorige week was ik in Breda. Nietsvermoedend toog ik naar de Hudson’s Bay. Bij binnenkomst leek het één grote mierenhoop. Wat een mensen, wat een drukte, wat een ellende. Even wenste ik, dat ik alleen op de Noordpool was. Ik was even vergeten dat dit warenhuis failliet was en eind dit jaar de deuren sluit. Ik denk dat het nog nooit zo druk is geweest bij de Hudson’s Bay. Ik kreeg een déjà vu van de V&D die op een bepaald moment ook zijn deuren moest sluiten. Ook daar dromden koopjesjagers om hun korting op te strijken. Zonde voor het personeel dat het in jaren nooit zo druk had gehad en binnenkort ander werk moest zoeken.

Goed, terug naar Breda, terug naar de Hudson’s Bay. Op een gegeven moment hoor ik een klant tegen de winkelmedewerker zeggen: Mevrouw, doen jullie ook mee aan Black Friday? Het antwoord was: Nee.

Ik schoot in de lach, sterker nog ik kreeg de slappe lach. Haha hoe is het mogelijk dat deze klant uit was op nog meer korting, terwijl het letterlijk voor haar voeten lag tegen 50 – 75% van wat het origineel moest kosten. Dit warenhuis heeft al twee maanden lang Black Friday! Wanneer is een korting genoeg? Wellicht voor sommigen nooit.

—-

Werkplezier vs werkstress

In het werkveld hoor ik vaak de vraag hoe ze werkdruk kunnen verlagen, maar ik hoor zelden iemand zich afvragen: hoe verhogen we het werkplezier? Terwijl juist daar de crux zit. Waar krijg jij energie van binnen je werk, wat vind je leuk om te doen? Wat maakt dat jij met plezier naar je werk gaat? Door aandacht te schenken aan positieve dingen, ga je positieve dingen naar je toe trekken. Als dat eventueel betekent dat je van functie wisselt, of van werkgever, of een stapje naar boven of naar beneden doet zijn dat heel mooie inzichten.

Ook kan het iets kleins zijn natuurlijk. Stel dat je in de positie bent om 1 of 2 vrije dagen in de week te hebben, bespreek dan met je leidinggevende welke dag je graag vrij wilt zijn. Ik vind de vrijdag een heel fijne dag om vrij te zijn bijvoorbeeld, omdat je dan een weekend voor je hebt. Ook ben ik wel eens de maandag vrij geweest, maar dat vond ik geen fijne vaste dag om vrij te zijn. Dan kijk je toch tegen de week op. Veel mensen zweren bij de woensdag als fijne vaste dag om vrij te zijn. Heel logisch, zo’n knip in de week, maar dat is dus voor iedereen verschillend. Ik ken iemand die graag de donderdag vrij wilt zijn, want die gaat dan inkopen doen op de markt en dat maakt haar erg blij.

Ook vond ik het prettig als ik af en toe eens thuis kon werken als dat nodig was. Heel fijn als dat mocht en dat scheelde weer reiskosten en reistijd. Ik vond het heerlijk om te werken zonder het gekakel in de kantoortuin, terwijl anderen juist opladen van de gesprekjes bij de koffiemachine. Ik vind het noodzakelijk om eigen inbreng te hebben in mijn werk en te communiceren met elkaar op gelijkwaardig niveau, maar wat voor mij werkt, hoeft niet voor jou te werken natuurlijk. 

Twee jaar geleden deed ik via mijn werk mee aan een workshop over werkplezier. Ook wou ik mij inschrijven voor de workshop werkstress verlagen. Leek mij heel zinvol. Echter was die workshop het snelst volgeboekt. Ik stond op een reservelijst om mee te doen. Er viel iemand uit en zodoende kon ik toch nog meedoen met de workshop over werkstress. De workshop over werkplezier had helemaal geen reservelijst, hier kon ik zelfs lastminute nog inschrijven. Nu mag je 3x raden waar ik meer aan heb gehad.

Uiteraard de workshop over het werkplezier is mij het langst bijgebleven. De workshop over werkstress heeft totaal geen indruk gemaakt. Omdat het geen oplossingen waren, maar symptoombestrijding. De workshop werkplezier had heel interessante thema’s zoals: zingeving, collega’s, creativiteit, waardering, eigen inbreng en vrijheid. Ook de volgende vragen werden besproken: wil jij liever een loonsverhoging of liever een dag vrij? Wil je liever leuke collega’s of leuke functie-inhoud? Stel dat alles mogelijk zou zijn: hoe ziet jouw ideale baan er dan uit? Ook al denk je nu: dat is bij mijn werk niet mogelijk, of dat gaat mijn leidinggevende toch nooit goedvinden, toch zou ik het aan de kaak stellen. Nee heb je, Ja kan je krijgen. Mocht niks mogelijk zijn bij je huidige werk om je werkplezier te verhogen, begin dan eens rustig om je heen te kijken bij werkgevers waar dat wél mogelijk is.

—-

HSP en de verjaardag

Veel hooggevoeligen onder ons gruwelen van de verplichting van een verjaardag. Hetzij het zelf vieren van de verjaardag, hetzij naar een verjaardag toegaan.

Daarnaast is er nog een veelvoorkomend euvel: de kring. Je komt binnen op de verjaardag en er is nog 1 plek vrij binnen de kring waar je gaat zitten. Binnen een minuut komt je erachter waarom die plek nog vrij was. De persoon naast je begint direct druk tegen je te kakelen. Binnen 5 minuten ben je al doodop. Beleefd als je bent onderga je het eenzijdige gesprek. Het enige wat je wil is: wegwezen! maar dat doe je niet en blijft beleefd zitten.

Mijn tip: statafels en de visualisatie van de ‘spiegel’ .

Wanneer een verjaardag een wat ‘losser’ karakter heeft, zoals de statafel, is het al veel fijner om aan een verjaardag deel te nemen. Je kan gaan en staan waar je wilt. Er is altijd wel iemand die leuk gezelschap is. De verplichting van het naast elkaar zitten is verholpen.

Wanneer er geen statafels zijn en je toch bent beland naast iemand die direct al jouw energie opvreet, stel je dan een spiegel voor tussen jou en je buurman/buurvrouw. Je buurman/buurvrouw is op die manier tegen zichzelf aan het praten. Je houdt de antwoorden kort. Het enige wat je hoort is: bla bla bla… Ondertussen geniet je van jouw ingeschonken drankje en de bitterballen. Je gedachten dwalen af naar de nieuwe bestemming voor je vakantie.

Uiteraard kan je altijd beslissen om niet naar een verjaardag te gaan. Maar bedenk dan dat dit ook een keerzijde heeft. Wanneer jij besluit om niet naar een verjaardag toe te gaan, verwacht dan van de ander ook niet dat hij naar jouw verjaardag komt (mocht je die vieren).

—-

Heb je er wel eens aan gedacht dat jouw klacht energetisch kan zijn?

In mijn praktijk kan ik zo de voorbeelden opnoemen: klachten die in het reguliere circuit onverklaarbaar zijn. Ze zijn al naar de huisarts geweest. Ze hebben antidepressiva meegekregen en daar is de kous mee af. Of ze worden doorgestuurd naar de praktijkondersteuner of de psycholoog en kunnen daar vervolgens niet mee uit de voeten en voelen die ‘klik’ niet. Ze besluiten vervolgens om alles wel alleen uit te zoeken. Dit verhaal is niet op zichzelf staand. Veel vrouwen en mannen gaan naar de dokter met hun problemen, maar als het een energetische klacht betreft dan kom je daar niet mee verder en blijf je met je klacht zitten.

Ik heb dit jaren geleden zelf ervaren. Ik had een ruis voor mijn ogen die steeds erger werd. Op een gegeven moment dacht ik dat ik blind werd. Heel erg angstig werd ik ervan. Ik zat opgesloten in mijn eigen lichaam. Ik durfde nauwelijks meer de straat op. Het was zo heftig dat ik die trillingen ook in mijn lichaam begon te voelen. Uiteraard ging ik ook eerst naar de huisarts en werd daarna doorgestuurd naar de oogarts en neuroloog. Niemand kon wat vinden, dus daar was de kous mee af. Ik was overspannen en moest het er maar mee doen. Ik werd doorgestuurd naar de psycholoog, wat bij mij niks opleverde. Ik kon antidepressiva krijgen voor mijn somberheid. Die troep heb ik laten staan.

Dan kom je thuis en besef je: dit is het dan… hier zal ik mee moeten leren leven. En tegelijkertijd wist ik: nooit van m’n leven. Ik ging direct naar alternatieven zoeken. Ik ben een jaar bezig geweest met een acupuncturist, osteopathie en triggerpointstherapie, totdat ik eindelijk een homeopaat tegenkwam die direct de vinger op mijn klachten kon zetten. Met haar ben ik een lange tijd aan de slag geweest om van mijn klachten af te komen. Ze heeft mij mijn leven weer teruggegeven, sterker nog: ik voel me krachtiger dan ooit en daar ben ik haar tot op de dag van vandaag ontzettend dankbaar voor.

Mijn drang om met natuurlijk producten is groot. Daarom werk ik hier mee in mijn praktijk. Ik weet hoe krachtig ze kunnen zijn als ze langere tijd gebruikt worden. Het mooie hiervan is dat er geen verslavingsrisico is. Plus dat ze naast medicijnen ingenomen kunnen worden. Ik heb bijzondere dingen zien gebeuren met het innemen van deze natuurlijke druppels (Bach bloesems). Veel hooggevoelige kinderen, jongeren en volwassenen reageren hier positief op.

Tegen alle mensen die iets soortgelijks meemaken wil ik zeggen: je bent niet alleen. En wat ze je ook vertellen: Kies voor hetgeen wat bij jou past en laat je niks opleggen. Jij bent baas over je eigen lichaam!

———–

Hoofd versus hart

Herkenbaar? “Ik zit teveel in m’n hoofd. Ben alleen maar aan het denken (in cirkeltjes!!) zou wel weer willen voelen, maar ik vind het moeilijk en weet niet hoe ik dat moet doen.” 

Wanneer je het woord ‘moeilijk’ gebruikt heeft dat een negatieve lading. Er spreekt weerstand uit. Wanneer je zegt: ik vind het niet gemakkelijk, dan hef je de blokkade als het ware op en wordt die drempel lager.

Ik wist eigenlijk altijd al (ook toen ik nog in loondienst werkte) wat ik voelde en of ik daar goed aan deed of niet. Veel keuzes heb ik gemaakt om aan verwachtingen te voldoen en maakte ik met mijn hoofd. Ik maakte deze keuzes, omdat ze voor de hand lagen en tja…iedereen deed het zo, dus deed ik mee aan wat gewenst was. 

Ik weet nog dat ik zelfs een baan heb aangenomen waar ik bij het schrijven van de sollicitatiebrief al voelde: moet ik dit wel doen? Is dit wel een goed idee? Ik had er geen goed gevoel over. Toch heb ik het wel gedaan. De vacatures waren schaars in mijn vakgebied op dat moment. Mijn hoofd nam het over van mijn gevoel. Ik mocht op gesprek en werd nog aangenomen ook. De sfeer was vreselijk en het werk zelf was ook zonder uitdaging. Het was voor mij een harde les, om nooit meer m’n gevoel opzij te schuiven. Ik hoef alleen maar aan deze situatie te denken en weet ik dat ik nu de juiste keuzes maak op basis van mijn gevoel.

Werk hoeft niet altijd leuk te zijn. Dat heb ik vaak gezegd toen ik nog in loondienst werkte. Ik meende dat echt toentertijd. Totdat de balans wel heel ver zoek was en ik ziek werd. Gelukkig heb ik dat tij weten te keren. Ik hoor nog steeds veel mensen klagen over hun werk, toch blijft het gros zitten waar hij zit en verandert er niks. Bang voor het onbekende wat komen gaat als ze hun huidige werk opzeggen, bang voor een lager inkomen, bang voor gezichtsverlies, bang voor statusverlies, bang om uit de toon te vallen.

En dan de positieve kant wanneer je stappen durft te zetten: tevredenheid, naar jezelf luisteren, eigen keuzes maken, vrijheid in jezelf (het allergrootste goed) en voldoening bewerkstelligen. Stel dat je de positieve kanten weer zou kunnen vinden, zou dat niet heerlijk zijn? Gek genoeg hoor ik zelden iemand over een positieve verandering. Al die ‘smoesjes’ zoals: ik ben te oud, ik weet niet wat ik wil, ik heb een vast contract, ik heb een hoge huur bla bla bla. Dan zit je eigenlijk nog prima op je plek en heb je het zo slecht nog niet. Er is geen noodzaak. Mijn tip: tel je zegeningen en stop met klagen. Geloof me: als je iets echt graag wilt, dan ga je erachteraan.

———–

De Wet van Aantrekking

In een notendop komt het hier op neer: Als je positief bent, trek jij positiviteit aan. Als je negatief bent, trek je negativiteit aan. Kijk maar eens rond je. Waarschijnlijk kan je al aantal mensen opnoemen die je hierin herkent. Wellicht denk je nu: ‘Ja dat is Jan van hiernaast, die klager. Of dat is Jantien, die positivo.’

De Wet van Aantrekking werkt met die gelijkenis. Het gelijke, trekt het gelijke aan. Als jij zelf positief in het leven staat, ga je graag om met mensen die op dezelfde manier in het leven staan als jij. Die dezelfde intenties hebben en je daardoor aangetrokken voelt tot elkaar. Waar het glas halfvol is in plaats van halfleeg. Je krijgt energie van andermans positiviteit. Nu zijn er mensen die van zichzelf weten dat ze vaak klagen. Vind ik knap en getuigt van zelfkennis. Er zijn namelijk ook mensen die helemaal niet weten dat ze vaak klagen en zeggen dat ze een positieve inslag hebben. Zij vragen zich af waarom er niemand meer met ze om wil gaan. Voor hen een vraag, voor jou een weet!

Je kent ze wel van die dagen: alles gaat mis. Je zit in de stromende regen, tot overmaat van ramp ben je te laat op je werk verschenen, je kop koffie is omgevallen en je draagt nooit een witte broek alleen net die dag wel. Alles gaat mis die dag. Hoe moeilijk het dan ook lijkt: tel je zegeningen. Denk aan waar je dankbaar voor bent. Wat wél goed gaat in je leven. Waar je blij van wordt. Bijvoorbeeld: dat je een fijne woning hebt, een lieve partner, een gezond kind, dat je iets lekkers gaat eten vanavond, dat je thuis schone droge kleren in de kast hebt. Het zijn kleine dingen, maar wel belangrijk om dit te beseffen. Zo zorg je er het snelst voor dat je die positieve energie weer terugkrijgt en niet blijft hangen in het negatieve.

Gedachtenkracht is macht. Waar verlang je naar? Vraag om wat je wilt en wees daarbij ook duidelijk wát je wilt. Geloof er in dat je het krijgt en dat het voor jou is weggelegd. Nu zal je wellicht denken: dat is wel heel makkelijk he. Vragen om wat je wilt? En toch werkt het zo. Vorige maand heb ik een training gevolg over de Wet van Aantrekking en in mijn nabije omgeving zijn er al bijzondere dingen gebeurd die ik niet af kan doen als toeval. Want zeg nou zelf: hoe vaak zijn jouw gedachtes positief? Hoe vaak laat je je leiden door angst en negativiteit? Wees eens eerlijk: kan jij oprecht blij voor iemand zijn, of neigt het toch eerder naar jaloezie? De Wet van Aantrekking kan in je voordeel werken als je positief bent en je kansen leert te herkennen en ze vervolgens te pakken. Als je ook oprecht blij kan zijn voor een ander. Wanneer je negatief bent en denkt aan wat je NIET wil, dan werkt het tegen je en krijg je juist wat je NIET wilt. Dus tel je zegeningen, wees dankbaar, schroef je positiviteit op en voor Jantien: ga zo door!

—

Een ander leven – na een verlies

“Kom ik ooit nog over het verlies van mijn geliefde heen?” Een vraag die ik regelmatig krijg.

Tijd heelt alle wonden, maar als je midden in het verlies en de rouw zit heb je daar niks aan. Je wil degene terug met wie je samen bent geweest. Je wilt niet in die situatie zitten. Sterker nog: je wilt ook dood, maar dat kan niet. Je hebt kinderen en heel praktisch: zelf word je iedere ochtend weer wakker.

Het is zo dat je een ander leven krijgt. Niks is meer hetzelfde. Alles wat je doet gaat in het begin op de automatische piloot. Je zal dit dan onder woorden kunnen brengen als een leven voor en een leven na de dood van je dierbare. Net zoals mensen die de watersnoodramp hebben meegemaakt: Een leven voor de ramp en een leven erna. In de eerste dagen na iemands dood word je geleefd. De eerste dagen zijn er veel mensen om je heen en komen er veel mensen op bezoek. Maar dat word snel minder. Dan begint het pas echt. Dan probeer je jezelf erdoorheen te worstelen, alleen. Want het maakt niet uit hoeveel lieve mensen je om je heen hebt, je moet het alleen doen. Dit gaat met vallen en opstaan. Op de gekste momenten word je overvallen door verdriet. Zelfs jaren later kan het je nog ineens overvallen.

Toen mijn partner op 1 augustus 2007 overleed, heeft dat mijn leven in tweeën gesplitst. Voor 1 augustus 2007 had ik een heel ander leven dan na 1 augustus 2007. Het onbezonnene was er wel vanaf op mijn 23e. Nu na 12 jaar kan ik zeggen dat het mij naast heel veel verdriet, ook heel veel kracht heeft gegeven. Ik ben er sterker door geworden, ik kan door mijn ervaringen anderen weer begeleiden. Ik kan het werk doen wat ik nu doe, maar natuurlijk had ik het liever niet meegemaakt.

Hoe iemand met rouw en verlies omgaat is dus heel persoonlijk. Afzondering is een belangrijk kenmerk voor de verwerking. Men zondert zich af van de sociale verplichtingen. Wat op zich logisch is. Iedereen gaat verder met z’n leven. Alleen jouw leven staat stil. Na deze afzondering kan je langzaamaan weer deelnemen aan het leven. Natuurlijk verschilt het van persoon tot persoon. De één heeft meer moeite om zijn leven weer op te pakken na het verlies en blijft zich afvragen: Waarom overkomt mij dit? Waarom moet mij dit nu net gebeuren? Een ander is dankbaar voor de tijd dat hij met zijn dierbare heeft doorgebracht en koestert alle momenten die hij samen heeft gehad.

Ook zijn er mensen die continu bezig blijven, die geen moment stilzitten. Bang om het verdriet en het verlies toe te laten, maar onmiskenbaar komt het bij je terug. Die gifbeker moet leeg, of je hem nou in 1x leegdrinkt of in beetjes. Hij blijft daar staan. Uiteindelijk ga je weer lichtpuntjes zien. Je kan langzaamaan weer iets ondernemen en ja het is ook mogelijk om weer van het leven te genieten. Maar niet geforceerd genieten, alsof het een moeten is en omdat je omgeving dat van je verlangd. Nee, genieten van kleine alledaagse dingen die, als de tijd daar rijp voor is, voor jou klaarstaan.

—

Eenzaam maar niet alleen

Ik moest denken aan onze vakantie in Zuid-Limburg. Aan Sittard, waar we de ‘Toon Hermans-route’ fietsten. Toon Hermans is geboren in Sittard en daar ook weer begraven.

Ik moest denken aan de man die zijn vrouw had verloren en eenzaam is. Een man die niet alleen is, nee een man die eenzaam is. Een man die niet weet hoe hiermee om te gaan.

Ik dacht aan Toon Hermans en aan de mooie gedichten die hij heeft geschreven. Aan het mooie gedicht ‘Impasse’. Een gedicht dat zo pijnlijk en treffend is. Net als het leven zelf.

Het gedicht gaat over een man die eenzaam is, die het leven niet meer ziet zitten. Hij zit iedere dag in zijn stoel voor het raam. Hij wacht op een teken. Maar dat teken komt niet. De seizoenen gaan voorbij. De man zit nog altijd achter zijn raam, wachtend. Dan heeft hij het op een dag begrepen, dat er geen teken komt. En dat hij het zelf moet doen.

Dat is het leven. Het echte leven. Dat je alleen bent met je eigen ideeën en gedachten. Dat je er iedere dag zelf iets van mag maken. Op jouw eigen tijd, wanneer jij daar klaar voor bent. Zonder sociale druk.

Dat je er toe doet als mens. Niet wat je beroep is, of je status, of dat je het altijd maar druk heb. Niet het geld wat je op de bank hebt staan. Maar een leven wat bij jou past; op jouw voorwaarden, zonder je schuldig te voelen. Zonder bang te hoeven zijn wat een ander ervan vindt.

——————————————————————–

Balans

Gisteren heb ik gekeken naar het Stressdebat op tv. Anderhalf uur (!!) heb ik geluisterd naar Jan en Alleman over het onderwerp stress en burn-out. Ik vraag me serieus af of de kijker iets aan deze tips en informatie heeft gehad.

Pas helemaal aan het einde van het programma werd er een opmerking gemaakt die er voor mij toe deed en waar ik ook al eerder over geschreven heb. Sterker nog: het is het eerste wat ik bespreek met iemand die in mijn praktijk komt.

Waar krijg jij energie van?

Mijn klanten weten exact te vertellen wat ze energie kost en waar ze op leeg lopen. Tuurlijk, ze hebben een klacht die ze om willen zetten naar kracht en daarmee begeleid ik ze. Tot zover logisch. En dan de leuke vraag: Wat geeft jou energie, waar laad jij van op? Wat vind je leuk om te doen? Het gekke is dat ze dat zo 1,2,3 niet weten. De klacht heeft dan al zoveel ruimte ingenomen dat er geen plek meer is voor ontspanning. Er is geen ruimte voor hobby’s. De dagelijkse beslommeringen nemen al genoeg ruimte in beslag. Als ik dan vraag wat ze vroeger leuk vonden om te doen, dan moeten ze graven en graven en komen ze uit bij hun kindertijd. Schilderen, kleuren, tikkertje spelen, schommelen.

Het is niet voor niets dat het leven uit tegenhangers bestaat. Iedere dag komt de zon op en wordt het ook weer nacht. Iedereen wordt geboren en gaat weer dood. Een lekker gerecht bestaat uit zoet en zout. De ene keer gaan we linksaf, de andere keer rechtsaf. Met ontspannen trotseren we spanning. Alleen wanneer je in balans bent kan je de wereld bestieren.

Zet het maar eens op papier. Links schrijf je op wat jou energie kost en rechts schrijf je op wat jou energie geeft. Stel dat je rechterrijtje niet zo groot is: Wat wil je eraan toevoegen? Welke hobby of activiteit wil je weer oppakken? Het hoeft niet groot te zijn, het kan iets kleins zijn, maar voor jou van groot belang. De vakantie is een uitgelezen kans om dit eens te onderzoeken.

Ik wens jou een heel fijne zomervakantie.

 

---

 

NIVEA

Ja hoor, daar is ie weer: NIVEA. Niet invullen voor een ander. We doen het bijna allemaal en helaas ondervinden we hier een hoop hinder van.

Je verwacht dat een ander precies zo denkt zoals jij. Nou dat is dus niet zo. Ook al ken je iemand nog zo goed, je weet niet wat hij of zij denkt. Klinkt dit herkenbaar voor je? Ze zal wel denken dat…? Ik vraag het niet meer, ik weet het antwoord toch al…? Ze had toch kunnen weten dat…? Wat er eigenlijk aan de hand is, is dat we het niet op de man (of vrouw) af vragen. Ergernis en frustratie ligt op de loer en helaas hebben we er vooral onszelf mee.

Het klopt dat we met lichaamstaal meer uitstralen dan met woorden, maar toch is daar niet alles aan af te lezen. Ik had een keer een vliegje in m’n oog en trok daarbij schijnbaar een gezicht, waardoor de ander dacht dat ik het er niet mee eens was! (dit hoorde ik dus achteraf) Als diegene mij gewoon de vraag had gesteld had ik gewoon ‘ja’ of ‘nee’ kunnen zeggen, maar ze vulde het al in voor mij terwijl ik gewoon een vlieg in m‘n oog had!! Achteraf gezien hilarisch natuurlijk, maar wel tekenend hoe snel we invullen voor een ander.

Mensen zijn helemaal niet met jou bezig. Dit klinkt misschien hard, maar dat is vaak wel het geval. Zij zijn vooral bezig met zichzelf en met hun eigen sores. Jij kan nog een tijd lang nadenken over wat je gezegd hebt, hoe je het had bedoeld, hopend dat het niet verkeerd is opgevat en ga zo maar door. Piekerend ga je de dag door, maar een ander is al lang weer vergeten wat je gezegd hebt. Eigenlijk best een heerlijke en geruststellende gedachte. Wij piekeren ons dus suf, helemaal voor Jan Lul.

Wil je weten wat iemand denkt of vindt? Vraag het gewoon. Wil je wat meer steun en begrip? Vraag het gewoon. Wil je dat je man de vuilnis buiten zet? Vraag het gewoon. Wil je weten waar je aan toe bent? Vraag het gewoon. Durf je dat niet? Je kan het leren. Echt. Oefening baart kunst. Elke verandering begint met een stap.

——————————————————————-

Een waardig einde

Zomaar een stukje in de Libelle. Een waardig einde stond erboven. Een stukje wat mij behoorlijk aangreep. Niet omdat de vrouw in kwestie overleden was. We gaan immers allemaal een keer heen en alles wordt op zijn tijd onthuld. Nee, het stukje greep mij aan omdat de vrouw die overleden was voor euthanasie had gekozen tot groot onbegrip van haar familie.

Deze vrouw had haar hele leven naar de pijpen van anderen gedanst. Haar hele leven had ze geleefd zoals anderen het van haar verwachtten. Heel haar leven heeft ze in de schaduw van anderen gestaan. Deze vrouw werd ziek en na zes jaar ziekte heeft ze voor zichzelf gekozen. Ze koos voor euthanasie.

Het verdrietige van dit verhaal is dat ze pas aan het einde van haar leven voor zichzelf koos. Omdat de pijn toen zo groot was geworden dat ze wel moest en niet anders kon. Hoe zou het zijn geweest als ze al veel eerder in haar leven, toen ze nog niet ziek was geworden, voor zichzelf had gekozen en maling had gehad aan wat anderen van haar vonden?

Stel: morgen overlijd je. Hoe kijk je dan terug op je leven? Heb je dan een leven geleefd wat bij je paste, waar je tevreden mee bent geweest? Of is er nog iets wat je nog graag had willen doen? Of iets waar je spijt van hebt en toch graag andere keuzes had gemaakt?

Had je nog graag een rondreis willen maken door Zuid-Amerika, maar stond dat op de planning voor na je pensionering? Had je nog graag die ruzie bijgelegd met je broer? Of had je graag wat meer van je kinderen willen genieten, omdat je altijd aan het werk was?

Zomaar wat vragen bij het lezen van zomaar een stukje in de Libelle.

———————————————————————————–

Doorpakken

Ik zie het in mijn praktijk gebeuren, de opluchting wanneer de klant haar verhaal verteld en tegelijkertijd de schrik die daarbij komt, dat er echt iets staat te veranderen. Ik zie de twijfel in de ogen: kan ik die knoop doorhakken, ben ik hiertoe in staat, wat als het niet lukt? Opluchting en twijfel binnen 2 minuten tijd. Een merkwaardige en tegelijkertijd een fascinerende gewaarwording.

Vergeet niet dat elke verandering begint met een stap. We zijn gewend om te klagen als het ons niet zint, maar we doen er vrij weinig aan. Nu kan klagen op z’n tijd best even lekker zijn. Je bent er weer eventjes vanaf, het lucht eventjes op, maar wanneer het probleem niet aangepakt wordt, gebeurd er eigenlijk niks. Vaak heb je zelf niet meer door dat je klaagt, maar je omgeving weet dit des te beter en wordt er bij tijd van wijle ook knettergek van. Ook zijn er mensen die kroppen alles op. Worden van binnen opgevreten door hun gevoel, maar kunnen er niet over praten. Tot op een dag de bom ontploft en het vaak al te laat is, want ja emoties moeten er nu eenmaal een keer uit.

Wat ik regelmatig hoor is de hoop dat iemand verandert. Dat iemand liever, attenter en meelevender wordt, want als dat gebeurd, dan hoeven we ons gedrag zelf niet meer aan te passen. Of op het werk: ik zit nu even in een drukke fase, maar straks wordt het vast wel weer beter. En daar zit nou net de crux. We willen wel verandering, maar het liefst willen we daar weinig voor doen. Het kan zijn dat je er nog niet klaar voor bent om je situatie aan te pakken, dat kan absoluut. Je zal merken dat je het voor je uit schuift, dat je er weer even vanaf bent, maar genadeloos komt het weer terug bij je, net zolang totdat jij die stap neemt om jouw gedrag te veranderen. Aanpassen heb je genoeg gedaan. Jij gaat doorpakken en de boel veranderen.

Stel: je hebt een vriendin die alle energie van je opvreet. Je probeert het nog steeds leuk te maken, maar na elke keer afspreken word je moe en zou je zo in bed kunnen gaan liggen. Als iemand anders jou zijn dit verhaal zou vertellen dan is de kans groot dat je zegt: je bent gek joh, kappen met dat wijf. Maar als dit jezelf betreft ligt het verhaal toch anders. Dan komen er emoties bij en zit je voor jezelf redenen te bedenken om toch met haar om te moeten blijven gaan. Een vraag die ik je dan zou willen stellen is de volgende: wat is het ergste wat kan gebeuren wanneer je de vriendschap opzegt? Dat ze je huis in de fik steekt? Dat je auto beklad wordt? Dat je een slechte referentie van haar krijgt? Dat je je eindelijk vrij voelt van haar betutteling? Mocht jij nu JA hebben geantwoord op de eerste 2 vragen dan is het sowieso beter om er een punt achter te zetten en ook maar eventjes de politie te bellen voor de zekerheid.

De inzichten die je krijgt als je doorpakt om die gewilde verandering in gang te zetten, daar heb je de rest je leven profijt van. Je bent zoveel sterker dan je denkt. Jij kan dit, ook al denk je dat het voor jou niet is weggelegd. Ik begeleid je hierbij. Geef je die steun in de rug. Moedig je aan bij elke te nemen stap. Echt het is mogelijk om die gewilde verandering in gang te zetten en je een leven te laten leiden wat bij jou past. Niemand heeft gezegd dat het makkelijk is, maar het resultaat is onbetaalbaar.

———————————————————————-

Duidelijkheid praktijk

Ik kreeg laatst de vraag of de klant aan alle aandachtsgebieden moet voldoen voordat ik hem kan helpen. Voor degene die nog niet precies weet welke aandachtsgebieden ik behandel in mijn praktijk: Ik help mensen op het gebied van rouw & verlies, hoogsensitiviteit (kinderen en volwassenen), assertiviteit en patronen doorbreken, waardoor het leven wat lichter en dragelijker voor ze wordt. Eigenlijk komt het er hier op neer: als je angstig bent geworden en je er niet mee alleen uitkomt, dan help ik je om dat lichtpuntje te zien en je die steun in de rug te geven.

Voor alle duidelijkheid: Alle aandachtsgebieden kunnen los van elkaar bestaan. Dus stel dat je iemand bent verloren en het hier heel moeilijk mee hebt, dan gaan we niet werken aan dat je leert ‘nee’ zeggen (alhoewel dat ook wel behoorlijk handig is kan ik je vertellen). Nu wil het geval dat er ook mensen zijn die met meerdere dingen rondlopen en die wel op alle gebieden geholpen willen worden. Ook dat is mogelijk. Ik help ook kinderen met het verwerken van een verlies en met hun hooggevoeligheid. Ook ouders help ik om om te gaan met hun hoogsensitieve zoon of dochter.

En als je bijvoorbeeld steeds in dezelfde situatie beland en je niet snapt hoe dat nou komt (weer het verkeerde werk gekozen, weer verliefd geworden op een eikel of weer ruzie in de familie), dan gaan we erachter komen hoe je dat patroon kan doorbreken. Jij vertelt wat je wil vertellen en jij bepaalt waar eraan gewerkt gaat worden. Zo simpel is dat. Soms denk je dat je een bepaald probleem hebt, maar dan schuilt daar iets anders achter. Dan komen we daar ook weer uit.

Zie het maar als naar de supermarkt gaan: je komt voor een pak suiker, rekent het af en loopt weer naar buiten. Maar het komt ook voor dat je voor een pak suiker komt en toch nog even langs de broodafdeling loopt. Zo is het in mijn praktijk ook. De meesten komen voor 1 aandachtsgebied, maar het kan ook voorkomen dat de andere gebieden ook worden aangetikt en dan neem ik die mee in het consult.

Het aantal consulten bepalen we samen in overleg. Jij bent en blijft eigen baas en ik zal je nooit onnodig lang laten opdraven. Jij bepaalt wat je wilt vertellen en je verhaal is alleen voor mijn oren bestemd. Bedenk ook steeds dat het om jou gaat. Stel je irriteert je mateloos aan iemand en dit gaat van kwaad tot erger, dan kan je die ander niet veranderen (ook al zou je dat graag willen), maar je kan jezelf wel veranderen hoe hiermee om te gaan. De vraag die centraal staat is: Wat wil IK? en niet: wat wil een ander? 

Wat bovenaan staat is dat jij met een goed gevoel de deur uit wandelt. Dat je iets geleerd hebt en inzichten hebt gekregen voor de toekomst. Dat er naar je geluisterd is, dat het je heeft opgelucht en dat je op persoonlijk vlak gegroeid bent. En in sommige gevallen zelfs vrolijker en gelukkiger bent geworden nadat je bij mij binnen bent gestapt.

Binnenkort start ik met de cursus Aroma- en Bachbloesem therapie. Als die voltooid is ga ik dat toepassen in mijn praktijk en dan laat ik jullie dat weten. Ik heb namelijk gemerkt dat het een mooie toevoeging kan zijn. 

---

Rouw en verlies

Iedereen komt rouw en verlies tegen in zijn leven. We gaan er vaak vanuit dat het ons huisje voorbij zal rijden, totdat ineens de bliksem inslaat en je er middenin zit! Hoe gaan we ermee om en hoe leven we mee met iemand?

Bij rouw denken we vaak aan het overlijden van een dierbare, maar er is nog veel meer. We rouwen ook als we onze hond moeten inslapen, als we geen contact meer hebben met onze kinderen, of onze ouders. Mensen rouwen die in een scheiding zitten, die hun kinderen minder vaak zien dan voorheen. Of in het ergste geval de kinderen helemaal niet meer zien en via via moeten horen hoe het met ze gaat.

Ook het verliezen van een baan kan een groot verdriet met zich meebrengen. Niet zozeer de baan an sich brengt dit teweeg, maar de omgang met de collega’s wordt ook gemist, het sociale leven valt om en men voelt zich vaak ‘minder waard’ als men geen baan meer heeft. We rouwen om een dierbare die ongeneeslijk ziek wordt verklaard en we weten dat we hem of haar gaan verliezen.

Ook kunnen we rouwen om iets wat nooit zal komen. Bijvoorbeeld als iemand graag moeder wil worden, maar dat dit niet mogelijk is en dus nooit zal gebeuren. Het gemis van dit grote verlangen kan diepe wonden slaan.

Iedereen rouwt en iedereen beleeft dit op zijn eigen manier. Hier is geen protocol voor. De één huilt de hele dag door en wil met rust worden gelaten. De ander wil zoveel mogelijk mensen in haar buurt hebben en het er continu over hebben.

Toen mijn partner 12 jaar geleden overleed kreeg ik veel lieve kaarten en brieven. De mensen in mijn omgeving zijn een enorme steun voor mij geweest, vooral mijn familie in het bijzonder. Ik merkte dat ik zelf behoefte had aan maar een paar mensen om mij heen. Een paar mensen waarbij het goed voelde, die er voor mij waren, die ik verder niks hoefde uit te leggen, waar ik bij kon huilen als dat nodig was en waarbij ik niks hoefde te vertellen en geen moeilijke vragen hoefde te beantwoorden.

Een hele tijd later hoorde ik dan wel eens van mensen dat ze aan me gedacht hadden in die moeilijke tijd. Heel erg lief natuurlijk. Echter, ik pak geen gedachtes op van mensen, dus ik heb dat nooit geweten. Ik had het ook heel fijn gevonden als ze mij dat wel hadden laten weten in die periode. Dat ze me even een hart onder de riem hadden gestoken. Dat ze even hadden laten weten dat ze aan me dachten middels een kaartje of telefoontje. Het is maar een klein gebaar, maar het doet de ander zoveel goeds en is zo betekenisvol voor iemand in zo’n zwaar stuk van het leven. Een klein gebaar met: ‘ik denk aan je’ of ‘weet dat ik met je meeleef’.

Weet jij al aan wie je deze boodschap gaat sturen?

---

Werkdruk

Ik las laatst een artikel over werkdruk en tips om hiermee om te gaan. Dit artikel inclusief ‘tips’ over werkdruk verbaasde mij nogal en deden bij mij de wenkbrauwen fronsen.

Om jullie een idee te geven werd er over het volgende gesproken: (Let op, dit zijn niet mijn tips, maar uit het artikel)

– Kort je lunchpauze in
– Vermijd praatjes met je collega’s over ditjes en datjes
– Overleg met je werkgever of je kan overwerken, zodat je later een vrije dag op kan pakken

Ik las dit artikel nog eens om te zien of ik het wel goed had gelezen. En ja hoor, daar stonden toch echt bovenstaande tips in.

Als er iets is wat ik geleerd heb van mijn baan met werkdruk dan is het wel dat je juist NIET moet inleveren op je pauze. Dat het juist heel zinvol en ONTSPANNEND werkt om af en toe met je collega’s te praten over ditjes en datjes. Werk juist zo min mogelijk over. Ja er word je een worst voor gehouden dat je later een keer een vrije dag kan oppakken, alleen heb je het zo druk en staat je agenda zo bomvol dat die dag nooit opgenomen KAN worden. Voor je het weet zit je iedere dag langer op je werk. Dit sluipt er langzaam in en ik weet het uit eigen ervaring.

Ik heb het vermoeden dat bovenstaande tips juist zinvol zijn voor mensen die de kantjes er vanaf lopen.

Hieronder MIJN tips voor alle harde werkers die zich iedere dag 100% inzetten:

– Lever niet in op je pauze. Neem een half uur lunchpauze en ga een rondje lopen. Zorg dat je weg bent van je werkplek zodat je niet lastiggevallen wordt of ga een half uur in de kantine zitten. En omdat je er toch zit bestel je lekker een broodje kroket. Hoppa!

– Wanneer het mogelijk is om thuis te werken: doen! Je wordt niet afgeleid door collega’s en de beruchte kantoortuin en je kan zelf bergen werk verzetten. Thuis krijg je het dubbele af, van wat je op kantoor zou afkrijgen.

– Het kan een keer voorkomen dat iets af moet en dat je langer blijft. Helemaal prima, maar zorg ervoor dat dit niet structureel wordt. Zorg dat het geen norm wordt dat je standaard iedere dag een uur langer blijft ( en zeker niet zonder vergoeding!)

– Zet je afwezigheidsassistent aan als je op vakantie gaat en zet deze dan 2 dagen langer aan. Bijvoorbeeld, je komt 3 juni terug van vakantie. Zet hem dan aan tot 5 juni. Jij krijgt zo de tijd om wat ‘rustiger’ te beginnen.

– Ben je helaas toch ziek geworden van je werk en werk je halve dagen? Zorg er dan voor dat je je normale werkuren niet in die halve dagen plant. De helft van je takenpakket moet dus door iemand anders worden overgenomen. Ja dat kost de baas geld om iemand van het uitzendbureau in te huren, maar dat is niet jouw probleem. Jouw uitdaging is om aan je herstel te werken en je niet verantwoordelijk te voelen voor de hele wereld. En geloof me: daar heb je al je energie voor nodig. 

-Besteed tijd aan je hobby en zorg dat je daarmee ontspant. Wanneer je het te druk hebt voor je hobby, dan zegt dat al genoeg. 

– Krijg je op zondagochtend al de kriebels dat je maandag weer moet beginnen? Dan wordt het serieus tijd om naar een andere werkplek uit te kijken.

——————————————————————-

Kwetsbaar durven zijn

Waarom vinden we het toch zo moeilijk om ons kwetsbaar op te stellen? Heel wat mensen hebben hier moeite mee. Ze willen als sterk en krachtig gezien worden en ze willen laten zien dat ze alles onder controle hebben. Ze zijn bang dat ze anders worden uitgelachen, of dat ze als een slappeling worden gezien. 

Hebben we alles onder controle? Nee hoor, verre van. Misschien lijkt dat vandaag het geval te zijn, maar morgen ziet de wereld er weer heel anders uit! Moeten we altijd sterk en krachtig zijn? Nee, integendeel…het maakt je juist heel sterk en krachtig áls je kwetsbaar durft te zijn. Als je durft te zeggen dat het vandaag even niet zo goed gaat, dat je het even niet meer allemaal kan handelen, dat je even niet weet hoe alles gaat lopen en dat je dat onzeker maakt.

De mooiste verhalen komen naar boven als jij je kwetsbaar kan opstellen. Wanneer je vertelt over je eigen onzekerheden, is de kans groot dat je van een ander ook hoort waar hij of zij mee rondloopt. Zonder meteen met oplossingen rond te strooien natuurlijk en alles te bagatelliseren. Juist de diepgang met iemand in te gaan schept een band. Gedeelde smart is halve smart en zo is het maar net. Door jezelf kwetsbaar open te stellen, inspireer je anderen om hetzelfde te doen.

Wat zou het lekker zijn he als je het masker van je af kan gooien, je muur om je heen wat kan laten zakken en je gewoon kan vertellen wat je bezighoudt en waar je je zorgen om maakt. Probeer het maar eens en wat zal dat opluchten!

Mocht je de behoefte hebben om met iemand te praten die jou niet kent, zonder oordeel, weet dan dat je bij mij altijd welkom bent en dat jouw verhaal bij mij veilig is.

———————————

HSP en de werkvloer 

De vrede bewaren in het team? Aan iedereen z’n wensen voldoen? Keihard werken, zonder dat iemand het doorheeft?

Wellicht dat dit herkenbaar voor je is. Je werkt hard, maar je krijgt geen waardering en je haalt er geen voldoening uit. Elke dag sta je aan en ga je er weer voor de volle 100% voor. Het gekke is; Jij werkt hard, je ziet alles om je heen. Je voelt alles aan en weet wat iedereen nodig heeft. Je collega heeft dit minder, heeft dat invoelend vermogen niet, maar krijgt evenveel betaald als jij (wellicht nog meer), gaat naar huis zonder dat hij/zij nog aan het werk denkt. Hoe is het mogelijk?

Zelf ben je enorm moe als je thuis komt. Je zorgt dat je nog een maaltijd in elkaar flanst, maar dan houdt het wel op. Nou vooruit, nog even de douche in dan, maar daar stopt het toch echt. Uitgeput val je op de bank. Zo kan het toch niet verder? En toch sta je volgende ochtend klokslag 8 uur op het werk om aan je verplichtingen te voldoen. Elke vakantie denk je: ik ga het anders doen, alleen het gebeurt nooit. 

Dit is wat mij overkwam. In het begin vond ik het werken op personeelszaken heel leuk, veelzijdig en interessant. Je krijgt een kijkje in de keuken en ziet wat mens en organisatie met elkaar verbindt. Zeker in het begin van mijn loopbaan was er genoeg ruimte om met medewerkers in gesprek te gaan. Hoe gaat het met jou? Zit je nog op de juiste plek? Vind je het werk leuk en kan je het aan? Wat heb je daarvoor nodig? Van die gesprekken kreeg ik ook energie. Ik kon wat betekenen voor iemand. Naarmate de tijd verstreek, werd het werk steeds zakelijker. Gesprekken met medewerkers waren niet meer voor mij, maar uitsluitend voor de leidinggevende. Ik werd alleen geroepen als er een dreigend ontslag aankwam of er een andere straf moest worden uitgedeeld.

Ik werd ziek. Ja mensen het is mogelijk: Ziek worden van je werk. Als je talenten niet benut worden. Als het werk je opslokt en het alleen nog voelt als een verplichting. Als er wrevel is binnen een team. In de tijd dat ik thuis was van het werk ben ik gaan nadenken wat IK nou eigenlijk wou. Niet wat de collega’s willen, niet wat een ander wilt, nee wat IK wou. Dat duurde nog best lang trouwens. Ik kon me moeilijk losweken van het werk. Voelde nog steeds dat plichtsbesef en die verantwoordelijkheid. Zo snel mogelijk weer aan het werk zei m’n brein. Zo snel mogelijk weer geld verdienen om de rekeningen te betalen. Maar dat vond mijn lichaam niet. Mijn lichaam liet me voelen dat het nog lang geen tijd was om aan het werk te gaan. Eerst maar eens erachter komen wat ik nou eigenlijk wil. Man, wat heb ik me slecht gevoeld toen. 

Die inzichten zijn gekomen goddank. Mensen helpen en begeleiden naar een leven waarin ze zich prettig voelen en doen wat ze willen doen. Ik werk nu met volle overgave in mijn praktijk. Ik help kinderen, jong volwassenen en volwassen die het nodig hebben. Die een schouder nodig hebben om op uit te huilen, die hun verhaal willen doen zonder een oordeel. Die behoefte hebben aan een veilige plek, waar ze alles aan me kunnen vertellen. Die hun leven anders willen inrichten, maar niet weten hoe ze dat moeten doen. Dit werk geeft mij zoveel voldoening, zoveel waardering. Ik werk nog harder dan in loondienst. Geen enkel probleem. Het moeten is weg, ik mág nu gaan werken. Ook heb ik weer energie over voor hobby’s. Ik heb weer tijd en energie om boeken te lezen en ik volg een cursus Spaans. Wat geweldig. Ik wens het jou ook toe dat je een leven leeft wat bij jou past. 

---

Angst 

Angst is een slechte raadgever wordt er gezegd, maar waarom hebben we er dan zo vaak last van en hoe leren we ermee omgaan? 

Angst kan je beschermen, maar ook verlammen. Het beschermt je om de juiste keuzes te maken in het verkeer of de juiste keuze te maken wanneer je ’s avonds laat nog die donkere steeg in gaat lopen. 

Wanneer je angstig en schrikachtig bent en veel piekert kan je lichamelijke klachten ontwikkelen. Je wordt duizelig, je krijgt een brok in je keel, je hebt last van je spijsvertering, je slaapt slecht, krijgt obstipatie en pijn in de onderrug. Vaak weten we wel waar we angstig voor zijn, hoe het voelt, maar we kunnen het niet loslaten, we weten er vaak niet op te reageren.

Waar zijn we zoal bang voor? Geld en familie zijn de meest genoemde onderwerpen. We zijn bang of we nog wel genoeg geld hebben om rond te komen. We zijn bang om onze baan te verliezen, we zijn bang voor een familielid waar we niet van onderuit kunnen. Bang om dood te gaan, bang dat we dat examen niet halen. Bang of we onze kinderen wel goed opvoeden tot sociale, eerlijke burgers.

Weet in ieder geval dat je elke dag opnieuw kan reageren op deze angst. Bijvoorbeeld de angst om weinig geld te hebben. Wat is het ergste wat kan gebeuren? Dat je minder vaak kan gaan winkelen, dat je minder vaak op vakantie kan? Dat je kleiner moet gaan wonen? Het maakt nog steeds dat je dezelfde persoon bent en blijft. 

De angst voor een familielid. Bang om afgewezen te worden, bang voor reacties waar je het antwoord niet op hebt. Ook hier heb je de keuze om elke keer weer opnieuw te reageren op deze angst. Ga ik vandaag wel of niet mijn mond opendoen? Zal ik hem of haar nu eindelijk eens een keer de waarheid zeggen? Probeer het maar eens. Elke dag biedt weer een nieuwe kans. 

---

Vrijheid 

Heb jij het gevoel dat je je vaak aanpast aan je omgeving? Dat je onbewust vaak een richting in wordt gestuurd en dat je aan de behoeftes van anderen voldoet?

Je wil een ander niet teleurstellen, maar uiteindelijk stel je jezelf teleur. Je wil het een ander naar de zin maken, maar je vergeet jezelf hierbij. Je mag eens een naar jezelf luisteren. Stel jezelf de vraag: Waar heb IK behoefte aan? en nu hoor ik je denken: is dat niet egoïstisch? Nee, integendeel.

Wellicht dat je even moet nadenken over de vraag waar jij behoefte aan hebt. Je doet zoveel voor een ander, maar waar heb je nu zelf behoefte aan, waar knap jij van op? Wat geeft jou dat gevoel van vrijheid?

Plan voor jezelf eens een dagdeel in waar je helemaal kan doen wat jij wil. Klinkt simpel he, maar je zal zien dat het nog niet zo makkelijk is. Maar zoals het met alles is: oefening baart kunst. Ga dat boek eens lezen wat al zolang op je ligt te wachten, spreek met iemand af waar je mee kan lachen, waar je energie van krijgt. Ga eens lekker in het zonnetje zitten en laat de boel gewoon maar eens de boel. 

Heel veel plezier alvast!

---

Verandering en ontspanning 

Wat mij de laatste tijd opvalt is dat mensen op zoek zijn naar verandering. Op zoek naar iets anders. Verandering van baan, verandering van functie, verandering van opleiding. Verhuizing naar een andere woning of stad, zelfs een verhuizing naar een ander land is mij al ten gehore gekomen.

Veel mensen zijn bezig om hun situatie te veranderen, maar weten niet precies hoe ze dat moeten doen en worden ingehaald door de werkelijkheid. Dit gaat vervolgens gepaard met spanning, drukte en een hoop ergernis.

Ontspanning is het codewoord. Wanneer je zelf tot ontspanning kan komen en rust kan ervaren, kan je die inzichten krijgen waar jij zo naar op zoek bent. Eindelijk kan je die stappen zetten waar je zo naar verlangd.

De één gaat sporten, de ander gaat de natuur in. Weer een ander zoekt ontspanning met een glas bier in de kroeg. Zo heeft iedereen zijn eigen ontspanningsritueel.

Maar wat als je een keer niet naar buiten wil, wat als je thuis wil ontspannen? Ik heb een paar uitstekende ontspanningsoefeningen die je makkelijk thuis kan doen. Het is even oefenen, maar er zit er altijd wel één voor je bij die jou helpt.

Wil je ze ontvangen? JA stuur mij ze nu. 

———————————————————————

 

LIEVE LEZER,

De dagen zijn afgeteld, het nieuwe jaar is gestart: ik ben voor mezelf begonnen!

Ik heb mijn begeleidingspraktijk opgestart genaamd Praktijk Paloma.

Wat ontzettend spannend is dit zeg. Ik heb hier al een tijd naar verlangd en wat geeft het nu een fijn gevoel om het te doen en gewoon te beginnen. Tegelijkertijd ook spannend om in het diepe te springen. Zoals het met veel dingen is: je moet ergens een keer beginnen en dat heb ik nu eindelijk gedaan.

Ik merkte dat ik de sterke behoefte had aan eigen keuzes maken. De behoefte aan vrijheid. Weer voldoening vinden en halen uit het werk. Weer werken op persoonlijk vlak in plaats van het zakelijke. Dat is waarom ik heel graag voor mezelf wil beginnen. 

Wil je wat meer over mij weten, over mijn praktijk of heb je zin om eventjes te bellen of te mailen?
Je bent welkom.

Tot ziens!
Liefs, Stephanie